Brigadak2018

Venezuelari buruz Europara iristen den errelato mediatikoa buruan genuela iritsi ginen Caracasera uztailaren 31an. Diktadura bat hitz ematen ziguten Le Monde, El País eta enparauek; gosetea, miseria gorria... Apokalipsiara iristear ginen.

Hegazkinetik jeitsi eta berehala abisatu gintuzten: argirik gabe zegoen Caracas, eta ur mozketak zeuden herrialde guzian; edozein saltegitako prezioak zeruan: "astero igotzen dira prezioak hemen, batzuetan egunean bertan ere bai", azaldu ziguten, Venezuelak jasaten duen hiperinflazioaren adibide garbia. Hotelera iritsi eta afixa: ur jarioa 6:00-6:30 eta 19:00-19:30 artean. Edozein jatetxetan plater baten prezioa 6-7 milioi bolibar -1,5 euro inguru-, edozein herritarren hilabeteko lansaria baino gehiago. Gezurti eta manipulatzailetzat jotzen dugun prentsa inperialistak arrazoi ote zuen?

Hau da guk ikusi duguna

Zeru lainotsu baten pean,  Askapenako brigada Montevideotik Buenos Aireseko  portu zaharrean lehorreratzera goaz, abuztuak 8 da, goizeko 11:00ak. Ferritik jaitsi bezain laster topatu dugu zain gure kontraparte izango den Carina izeneko emakumea. Convocatoria Segunda Independencia eragile politikoko Mahai Nazionaleko kide da Carina, berak eta bere kideek Argentinaren askapen nazional (indar inperialisten erasoen eta esku-hartzeen amaiera eta bertan dauden identitate nazional ezberdinen aitorpena, Argentina plurinazional baten eraikuntza) eta soziala dute lan ildo eta ardatz. Elkar agurtu ostean, autora sartzera gonbidatu gaitu. Carina, Convocatoriako kide izatean gain ATE sindikatuko partaide ere bada. ATE (Asociación de Trabajadores del Estado) 1925. urtetik Argentina osoko langile publikoen eskubideen alde jarduten duen sindikatua da. Europa hegoaldetik etorritako etorkinek sortua, haiekin ekarritako korronte sozialista eta anarkisten baitan eraiki ziren bere zutabe ideologikoak. Gaur egun herrialdeko garrantzitsuenetako bat izateaz gain bere egoitzetako bat izango da brigadaren lehen geltokia.

Lehenengo eszena: autobusa arratsaldeko 16:00etan ateratzekoa da. Lau euskaldunak 15:30tan gerturatu dira. Autobusa 16:05 heldu da hitzordura. Bolibiako hiru kide 16:15etan. Beste kide batzuk falta dira, eta haien zain eman dituzte 20, 40, 60, 80 minutu. Euskaldunak urduritzen hasi dira, baina bertakoak ez. Autobusa ordu eta erdi berandu irten da. Euskaldunek behin eta berriro galdetu dute garaiz helduko ote diren, zenbat falta den helburu den hirira iristeko, kexaka aritu dira. Bertakoek ez dute arazorik ikusten, lasai asko solastu dira haien artean. Azkenean, autobusa behar den momentuan iritsi da, aurreikusita zegoena baino beranduago izan arren.