Alexandrosi eskutitza

Iritzi artikulua
Julen Mendizabal, Askapenako kidea

 

Bi poliziarekin garrantzirik gabeko eztabaida izan zenuen. Poliziek inguruetatik urruntzeko agindua jaso zuten; eta polizia-autoa urrundu zuten bai, polizia-etxetik jasotako aginduak betetzen ari zirenaren itxura emateko, baina, matoi txukunen gisa, biek oinez zure bila itzultzea erabaki zuten. Lagunekin lurrean eserita zeunden, jai giroan, polizietako batek pistola atera eta tiroz bertan hil zintuen arte. Alexandros Grigorópulos zen zure izena, 15 urteko ikaslea, eta zure hilketak Grezia osoan matxinada piztu zuen, geldiezina den ukabil indartsu bat bailitzan. 1973ko azaroaren 17tik ikusia ez zen neurriko herri eztanda eragin zenuen.

 

Zure borreroek biktimarena egin nahi izan zuten. Esan zuten ez zutela tiro egitea baino beste erremediorik izan, ez zirela konturatu ere egin hogeita hamar gazteren erasotik ihes egiten ari ziren unean airera egindako tiroak farola batean jo eta zure gorputza zeharkatu zuenik. Eskerrak emakume batek bere telefonoarekin grabatu zuen bideoak bertsio poliziala gezurtatu zuela. Bideoan, bi poliziak ageri dira, zu erail ondoren, ingurunetik lasai asko urruntzen.

 

2008ko abenduaren 6an, Atenas hiriburuko Exharkia auzoan erail zintuen poliziak. Klase politiko dekadente eta ustel batek gobernatzen duen Greziako estatuak, poliziaren basakeriari esker soilik eusten dion zapalkuntza egitura estatalak berak, neurrigabeko gastu militarra oinarri, gazteriarentzako pobrezia ala erbestea beste aukerarik ez du eskaintzen. Gau hartan bertan, irmoki hasi zen zabaltzen “Suntsi dezagun hiltzaileen gobernua” kontsigna; gau hartan bertan, Salonika, Patras edo Greziako edozein herritan, poliziaren egoitzei eraso egin zieten. Harri eta molotov koktelen zaparradaren azpian zeuden poliziek oraindik ez zekiten matxinatuek zekitena: gupidagabe erail zintuztela. Abenduaren 8an, Syntagma plazan jarritako Gabonetako zuhaitz erraldoia sutan zegoen. Abenduaren 10ean, greba orokor eguna Grezian, jendetza bildu zen zure hiletan, batez ere gaztetxoak. Bazter batean geroz eta polizia gehiago pilatzen hasi zen. Nagusikeriaz eta harropuzkeriaz, polizia batek pistola atera eta airera tiro egiten hasi zen, mehatxatua sentitu omen zelako; zure hiletara joandako 12 urteko umeengandik mehatxatua. Abenduaren 13an, ordurako 4.600 ke pote bota zituen Greziako poliziak matxinatuen aurka, eta, urgentziaz, ke pote gehiagoz hornitzeko eskatu zien Alemaniari eta Israeli. Abenduaren 16an, matxinatuek Greziako telebista estatalean sartzea lortu zuten eta bigarren kateko albistegia moztu, pantailari begira lotuta zeuden greziarrei “Utzi begiratzeari. Irten denok kalera” pankarta erakusteko. Abenduaren 26an, suak kiskali zuen Greziako estatuko Sustapen ministrordearen autoa... Zenbatu ezinak dira hil zintuzten unetik kiskali ziren luxuzko merkantzia denda eta banketxeak. Kalera borrokara irtendako ikasle eta gazteak bezain zenbatu ezinak.

 

Belaunaldi gobernaezin greziarraren eztandak mugak zeharkatu zituen, eta, zure izenean, jomuga bihurtu ziren Greziako enbaxada eta kontsulatuak, Bartzelonan, Erroman, Dublinen, Londresen, Berlinen, Parisen, Zagreben, Moskun, New Yorken edota Buenos Airesen. Zuek, greziarrok, beti egin izan diezuelako mundu mailako ekarpena demokraziari. 2008ko abenduko matxinada, etorkizuneko gertaeren iragarpena izan zen, oraina astintzeko etorkizunetik etorritako matxinoek egin zutena. Greziak zapalkuntzaren eta manipulazioaren, pobreziaren eta miseriaren, klase gizartearen eta txiroenen kontura bizi diren aberatsenen aurka, herriaren eskubideak baliarazteko jarraitu beharreko bidea argitu zuen. 2008ko abendua belaunaldi oso baten ametsen eta idealen gordailu kolektiboa izan zen. Zure hilketak mahai gainean jarri zituen Greziako estatuaren inguruko galdera ugari, baina ez zuen, une horretan, erantzunik aurkitzea lortu. 2008ko abenduko matxinadak, hain zuzen ere, heltzear zen Greziako estatu kapitalistaren porrota iragarri eta 2010ean piztu zen bost urteko greziar altxamenduaren hitzaurrea idatzi zuen.

 

Alexandros Grigorópulos gogoan zaitugu!

 

Komunikabideetan:

https://www.argia.eus/plaza/askapena/alexandrosi-eskutitza

Okupatutako herria

Iritzi artikulua
Xabier Lasa, Askapenako kidea

 

Okupatutako herria da Euskal Herria. Frantziari dagokionez, Napoleonen garaitik aurrera hartu zuen frantziar armadak Euskal Herri kontinentalaren kontrola. Euskal Herri penintsularraz, berriz, espainiar armada arduratu da, 1876an II. Gerra Karlista bukatu zenetik. Harrezkeroztik, bi estatuen botere militarra izan da Euskal Herriaren burujabetza azpiratu duena. Orduz geroztik, hainbat gerra ere bizi izan ditugu gure herrian, Pirinioen alde batekook zein bestekook, eta haietan parte hartzera ere behartu gaituzte. Erresistentzia ugari egon da okupazioari aurre egiteko, eta asko espetxeratu, torturatu eta erail dituzte horregatik. Gure herriak, hala ere, okupaturik jarraitzen du.

 

Azken 20 urteotan ez da hain nabaria izan militarren presentzia Euskal Herri penintsularreko herrietan. Ez baitira kuarteletatik hainbeste ateratzen, intsumituek irabazitako la miliaren kontrako bataila hartatik. Hala eta guztiz ere, egun, Bardeak NATOren abioien entrenamendu zelai izaten jarraitzen du eta 1500 efektibo militar daude EAEn eta 690, Nafarroan. Denak ala denak, edozein momentutan, gerra egiteko prestatuak. Horregatik diogu ezkutuan ibiltzeak ez duela esan nahi existitzen ez denik. Noizbehinka, agerian uzten dute hemen daudela, nork agintzen duen ahaztu ez dezagun. Egia esan, gaur egun nahikoa dute kontrairaultzarako eta ordena mantentzeko Grezia klasikoko garaietatik sortu zen poliziaren figura erabiltzea, bihurriak baretzeko. Ildo horretatik ere gure herriko datuak ez dira makalak. 2015eko datuak kontuan hartuz gero, Europar Batasunaren baitan, polizia gehien duen eremua da Euskal Herria. 184 biztanleko polizia bat dago gure lurretan. 7624 ertzain, 1060 foruzain, 6032 polizia nazional nahiz guardia zibil eta 2200 frantziar polizia eta jendarme. Udaltzainak aintzat hartu gabe, nahikoa zifra altuak dira, ideia bat egin dezagun.

 

Horregatik erabiltzen dugu okupazio hitza; bere esanahiak dioen bezala, leku batera sartu eta instalatzea edo jabetzea esan nahi duelako. Gure lurrak, gure kaleak eta gure instalazioak haien interesen zerbitzura jartzeko gaitasuna dutelako. Baina, ezertan hasi aurretik, defini dezagun “haien” erakuslea; argitu ezean, ez dugulako identifikatuko okupazioaren muina: pertsona eta klase jakinen interesak.

 

“Haien” horren atzean, klase burgesa eta beren interes kapitalistak daude. Baina, nola ulertu hori, berezko ongizate estatu batean? Konstituzio batek erregulatutako nazio batean, ustez, soberania lurralde horretako pertsona guztien gain dagoenean? Guztion ongia demokratikoki aukeratutako parlamentuan legislatzen denean? Horren kontrolpean exekutatzen denean? Eta independentzia judiziala bermatzen denean? Bada, Estatua inoiz ez delako neutrala, eta Estatuaren administrazio politiko zein militarrak Estatuaren klase interesei erantzuten dietelako; ekoizpen eredu kapitalistan, klase burgesari, zehatzago esateko. Beraz, burgesiaren armadaz hitz egiten ari gara,  eta armada horrek burgesiaren interesei erantzuten die, “haien” interesei.

 

Are gehiago, okupatutako herri bat garela esaten dugunean, era berean, desjabetutako herri batean bizi garela esaten ari gara; eta, ondorioz, desjabetua bada, bortxaz desjabetua izan dela. Gutxienez 200 urtez desjabetua izan den herri batez ari gatzaizkizue.

 

Baina okupazioak ez du soilik okupatuaren eta okupatzailearen rola soilik uzten agerian. Okupatutako herrian bertan ere ondorioak eragiten ditu. Horren adibide garbia da kolaboratzailearena. Okupazio bat inoiz ezin da gertatu bertako jendearen laguntzarik gabe, eta, zentzu horretan, gure herria ez da izan salbuespena. Herri honetan, asko izan dira bai Estatu frantses zein espainolarekin kolaboratu duten enpresari, politikari zein borreroak. Horiek denak klase burges menperatzailearen interesetara jarri dira, pastelaren zati bat bereganatzeko; hau da, desjabetuaren jabetza eskuratzeko. Horietako batzuk hain boteretsu bilakatu dira, burgesia okupatzailearen parte direla, zuzenean; horien artean, abizen euskalduneko neguritar batzuk. 


Hortaz, aipatutako guzti horiek, fase inperialista honetan, finantza globalizatuaren parte dira, eta horrek nazioartean politika inperialistetan parte hartzera daramatzate. Hala, hainbat estatutako defentsa ministerioak, haien zerbitzura jartzen dituzte. Mendebaldeko Europa hertsiki lotuta egon da AEBen kanpo politiketara, XX. mendeko erdialdeaz geroztik; horrek azaltzen du Estatu espainola eta frantsesa NATOko kide izatea, garai hartatik. Baina biek defendatzen dituzte haien estatuetako burgesien interesak nazioartean, eta ikusi ditugu ondorioak: Serbia, Afganistan, Irak, Libia, Mali, Siria, Yemen, errefuxiatuak, bortxaketak, gatazka sozialen gorakada, salerosketak…

 

Hori guztia posible bihurtzeko, ezinbestekoa da armen ekoizpena. Eta adibidez, Espainiar estatuaren ekoizpen militarraren zati handi bat euskal lurraldean egiten da. Oso zaila da erabat militarra den ekoizpenaren benetako datuak eskuratzea, baina nahiko datu daude errealitate hori badela inork zalantzan ez jartzeko; Gasteizkoak taldearen Estas gerras son muy nuestras liburuan jasoak daude haietako asko. Era berean, ez dezagun ahaztu zentzu komuna egituratzen duten masa komunikabideek, aditu sortuek edota sistemarekiko lerrokatuta dauden soldatapeko intelektualek jokatzen duten papera, ezta diru publikoz finantzatutako unibertsitate eta azpiegituren erabilera militarra ere; haien intereserako lanean ari diren milaka soldatapeko langilez osatutako armada.

 

Esandakoak esanda ere, artikulu honek ez du artikulu etsikorra izan nahi. Isilpeko mundu honetan, badelako, noizean behin, makinariaren engranajeak oztopatzeko gai izan den herri bat. Intsumisoen borroka edota 86ko NATOren kontrako ezezko nabarmena honen adibide dira. Beraz, borrokarako deia ere egin nahi da.

 

Hilabete honetan, Gasteizko Arakako Kuartel Militarrean, Valentziako Béteratik etorritako mila efektibo militar daude, NATOrentzako maniobra militarrak egiten. Ez ditugu, agian, kaletik ikusiko; edo bai, poliziaren presentzia handiagoa nabaritu dezakegulako, akaso. Baina, bertan egongo dira gasteiztarren eta euskal herritarren gehiengoak ez dakien bitartean. Sekretupean, inperioaren alde eta munduko langileriaren kontra, lanean. Horregatik, garrantzitsua izango da mobilizazioetan parte hartzea. Gutxienez, sekretupeko hori ez dugula onartzen lau haizetara zabalduko dugu; haiek ez ditugula onartzen. Desjabetuok, borrokaren bitartez, gure herriaz noizbait jabetzeko urratsak egiten jarraitu behar dugu. Zoritxarrez, haien lanak amaituta, alde egingo dutela pentsa genezake, baina Euskal Herriak okupatuta jarraituko du.

 

 

Komunikabideetan:
https://www.argia.eus/albistea/okupatutako-herria

https://www.berria.eus/paperekoa/2084/015/002/2021-12-08/okupatutako-herria.htm

Biji berxwedana Kurdistan!

43 urte igaro dira 1978ko azaroaren 27an Kurdistaneko Langileen Alderdia (Partiya Karkerên Kurdistan, PKK) sortu zenetik. Gertakari horrekin batera herri kurduak bere duintasuna berreskuratu eta Turkiarengandik jasaten zuen jazarpenari aurre egiteko tresna ezinbestekoa eskuratu zuen.

 

Kurdistaneko kasua, inperialismoak zapaldutako herri baten historia da. Kurdistanen aberastasun naturalek eta kokapen geografikoak kapitalismoaren garapenerako ezinbesteko gune bihurtzen dute eskualdea. Inperio otomandarraren erorketaren ondoren, XX. mende hasierako kolonialismoaren segida izan zen AEBen sarrera bertan NATOren bitartez. Eta egun, Turkia (NATOko potentzia garrantzitsuenetako bat) da bertako zaindari lanetan dabilena.


Errepresioa, tortura, erailketa, herri osoen suntsiketa, hizkuntza eta kulturaren jazarpena, bortxaketak, espetxea, zentsura, militantzia politikoaren debekua... izan dira eta oraindik ere badira herri kurduak jasan beharreko zapalkuntzaren parte. Horren aurrean, herri kurduak gaitasun handia erakutsi du, erresistentziarako ez ezik, bestelako jendarte eredua eraikitzeko.

[...]

 

Euskal Herrian, kapitalismoak eta patriarkatuak zapaldutako herrian, Kurdistanen borroka eredu da, erreferentzia garrantzitsua geure askapen bidean. Eta Euskal Herria internazionalista eraikitzeko bidean ezinbesteko zaigu bertako burgesiak herri kurduaren zapalkuntzan dituen erantzukizunak salatzea, izan Turkiako botere militarra hornituz, izan erregimen faxista hori ekonomikoki sustengatuz. SAPA, ITP, BBVA, Iberdrola... dira horietako izen batzuk, herri kurduarekin batera Euskal Herria zapaltzen dutenak.


Horregatik diogu haien borroka geurea ere badela, haiena geurea den modu berean.


Biji berxwedana Kurdistan!
Gora Euskal Herria internazionalista!
Jo ta ke!

27 urte inpunitatearen aurka, oroimenaren eta justiziaren alde

Asteburuan, Ferrando Morroniren hiltzailearen bila joan dira  Coordinadora 24 de agosto eta Plenaria, Memoria yJusticiako kideak, Norma Morronirekin batera.
 

Urte askotako lan nekaezinaren eta ikerketen ondoren, hiltzailea identifikatzea lortu dute. Harengana hurbildu dira, baina ezkutatu egin da;  ihes egin du. Hala ere, Uruguai barnealdeko departamentuko Durazno herrian  escrachea egitea erabaki dute.
 

27 urte igaro dira Uruguaiko Montevideon Filtroko sarraskia gertatu zenetik. Orduan, hiru euskal militanteri asiloa emateko eta ez torturatzeko bermea aldarrikatu zuten Uruguaiko herriak eta herri-mugimenduko antolakunde ugarik, kontzientzia eta elkartasun internazionalista ardatz. Espainiako Erresumak hiru militante horientzat estradizioa eskatu zuen, ETAko ustezko kide izateagatik eta hainbat ekintzarengatik kondenatzeko. Arrazoi horregatik, Uruguaiko antolakunde, militante eta herritarrak hainbat egunez mobilizatu egin ziren, eta, protesta haiek ondorio latzak utzi zituzten: ehun zauritu baino gehiago, asko balaz, eta bi hildako, Fernando Morroni eta Roberto Facal.
 

27 urte igaro dira hilketen erantzukizun nahiz erantzule zehatzak ikertu eta auzitegietara bideratzeko borondate politiko eta judizialik gabe.
27 urte eman dituzte egiak ezkutatzen. Hiltzaileek eta errepresioa gidatu zutenek zigorrik gabe jarraitzen dute.
 

Baina azaroaren 20an herriak hitz egin zuen. Ahaldundu eta adorez betetzea erabaki zuen Fernandoren hiltzaileari eta inpunitateari aurre egiteko, oroimenaren eta  justiziaren alde. Duintasunagatik, egiagatik eta askatasunagatik. Etorkizun berri baterako bizia eman zutenen omenez.

 

 

Orriak