Euskal Herriko eta munduko emakume* langileok, beste behin ere, gure nazioarteko eguna antolatzera behartuta gaude. Gaur gaurkoz, gure eskubideak aldarrikatu eta gure ahotsa kaleetara eramaten jarraitu behar dugu halabeharrez, bai martxoaren 8 honetan, eta bai urteko egun guztietan ere, heteropatriarkatuak eta kapitalismoak ez baitute beren oldarraldia eteten, minutu batez ere, munduko txoko bakar batean ere.

Oraindik ere, gaur egun, munduko emakumeok* zailtasun handiagoak ditugu heziketarako sarbidea izateko, lan-baldintza duinak izateko, erabakiguneetan egoteko, kalean lasai ibiltzeko, familia, lana eta bizitza soziala uztartzeko, eta abar. Mundu-mailan, pobreziak emakume* aurpegia du eta emakumeonganako* indarkeriak sistematikoa izaten jarraitzen du, bai indarkeria fisikoak, bai sinbolikoak, bai ekonomikoak.

Kapitalismoaren eta inperialismoaren eskutik helduta, heteropatriarkatuak dakartzan egiturazko zapalkuntzak eta indarkeriak bizitza duin bat bizitzea galarazten digu emakume* langileoi, eta bereziki arrazializatuei, pobreei, migratuei... are gehiago baldintza horietako bat baino gehiago gorputz berberean elkartzen zaizkigunean.

Mundu osoan, pobrezia feminizatua denez, emakumeok* gara krisi ekonomikoak pairatzen lehenak; gutariko asko soldatapeko lanetik kanporatuak izan gara eta lan informaletik bizirauten zuten askok bizimodu hori galdu egin dute. Covid-19 birusak eragindako krisian, herrialde kapitalistak beren ekonomiak salbatzen saiatzen diren bitartean, giza bizitzaren oinarrizko beharrak asetzen dituzten langileek beren bizitza lehen lerroan arriskatu dute. Emakumeok* gara arlo horietan lan egiten dugun gehienak: garbiketan, medikuntzan, erizaintzan, haurren zaintzan, adinekoenean, nutrizioan, hezkuntzan... Gu izan gara gizakiak mantentzeko eta milioika pertsona zaintzeko pandemia-egoeran lan egiten lehenak.

Azken urteotan, Euskal Herriko mugimendu feministak, beste hainbat herrialdetako mugimendu feministekin batera, zaintza-lanak duen garrantzia ulertu du eta horren inguruan borroka ugari artikulatzea lortu du. Hala, ulertzen ari gara kapitala eta bizitzaren artean kontraesana dagoela, kapitala eta lanaren artean kontraesana dagoen bezalaxe, eta bizitza eta zaintza erdigunean jarri ezean, egiturazko zapalkuntza batzuk betikotu egiten direla.

Beti hala izan bada ere, garai bereziki zailak bizi ditugu zapalkuntzarik gabeko mundu berri bat eraiki nahi dugunok. Garai zailak, jendearen arteko harremanak gidatuko dituen oinarrizko printzipio etikoa elkartasuna izango den mundua nahi dugunontzat. Horretaz guztiaz hausnartzeko, Askapenatik “Bizi elkartasun internazionalista” izeneko jardunaldiak antolatu ditugu ekainaren 11, 12 eta 13an, Hernanin.

Covid19ari (edo koronabirusari) aurre egiteko aplikatutako politikek kapitalismo heteropatriarkalari lotutako sintoma guztiak biderkatzea eta bizkortzea ekarri dute. Beldurra giza-harremanen zirrikitu guztietan zabaltzen da; “ahal duenak bere burua salba dezala” lelo famatuari segika, lehia biziak edozein kolektibitate-zantzu mehatxatzen du. Osasun-arazo orokor bati irtenbidea aurkitzea bezain oinarrizkoa den zerbait, merkatuko lege basatienek gidatu dute, kolpe, mehatxu eta pelotazoen laguntzaz. Mundua gelditu dela sinestarazi nahi digute, eta harekin batera guk ere gelditu behar dugula, langile-klasearen aurkako mundu mailako erasorik handiena burutzen ari den bitartean, eta esku-hartze inperialistek eta euren askapenaren alde borrokan diren herrien aurkako errepresioak jarraitzen duten bitartean.

Zalantzarik gabe, ezkortasunean eta atsekabean itotzeko elementu guztiak mahai gainean ditugu, baina, Askapenatik, jakin badakigu ezin dugula amore eman, pentsamendu horiek desesperatzera bakarrik eraman gaitzaketelako: ekintza eta erantzukizun guztiak gobernatzen gaituztenen esku utzi behar ditugula pentsatzera, alegia. Era berean, jakin badakigu Euskal Herriak eta munduko gainontzeko herriek kapitalismoaren erasoaldi berri horri aurre egiten jakin dutela, bai eta antolatzen ere.

Iaz, apirila eta maiatza artean egindako formakuntza-zikloan, hainbat esperientzia nola garatzen diren ikusi ahal izan genuen, Boliviatik Siziliara, edota Herrialde Katalanetan; besteak beste, zaintza-sareak, ehun militantea biderkatzea, kontzientzia kolektiboa hartzea eta herri boterea artikulatzea mehatxu faxistaren aurrean. Berehalako laguntza migratzen dutenei, kaleak borroka eta lan politikorako espazio natural gisa aldarrikatzea... Elementu horiek ezarri genituen oinarri gisa askapenaren bidean aurrera egiten jarraitzeko.

Horregatik guztiagatik, aurrera egiteko determinazio osoa dugu eta atzera egiterik ez dagoela uste dugu irmoki. Askapenatik argi daukagu internazionalismotik gure herria eta munduko gainerako herriak askatzeko borrokatzen jarraitu behar dugula. Gaur inoiz baino gehiago, eta egungo erasoari aurre egiteko. internazionalismoa borrokarako ezinbesteko tresna dela uste dugu. Izan ere, orain, ofentsiba kapitalista betean, inoiz baino beharrezkoagoa da ezarritako botereari hainbeste min ematen dioten harreman horiek elikatzen jarraitzea.

“Isolamendua, faxismoa eta jazarpena amaitu! Askatasun garaiak dira” lemapean, urteroko Öcalanen askatasunaren aldeko martxa luzea egingo da, aurten Alemanian zehar, baldintza berezipean. Oztopoak oztopo, eta egungo pandemiaren ondorioei aurre eginez, mugimendu kurdu iraultzaileak mobilizazioekin aurrera egitea erabaki du, inoiz baino garrantzitsuagoa ikusten dutelako kaleko borroka eta presentzia, moduren batera edo bestera. Gaur hasita, otsailaren 13ra arte, manifestazioak izango dira, martxa batez lotuak, Alemaniako hainbat txokotan.

Garrantzia esanguratsua izan du Abdullah Ocalan kurduen lider politikoak kurduen askapen borrokarako mugimenduan. Urte luzeetan zehar mugimenduaren erreferente eta bide-argi izan da, beste hainbat borrokalariekin batera. Konfederalismo Demokratikoa mahai gainean jarri zuenetik, hautsak eta eskema asko harrotu dira, bai indar faxisten eta inperialisten, bai ezker mugimenduen artean; eta ez da zalantzarik eragin handia ari dela izaten Ekialde Hurbileko zein nazioarteko hainbat herri, komunitate eta eragileren artean, kapitalismoaren aurkako borrokan planteamendu berriak proposatuz.

Urtarrilaren 4an, Istanbuleko Bogaziçi Unibertsitatean protestak hasi zituzten bertako ikasleek AKP alderdiarekiko leiala den Melih Bulu errektorea ezarri duelako Erdoganen erregimen faxistak. Protesta horiek hasi orduko, ikasleen kontrako sarekadak burutu ditu turkiar poliziak, ehunka etxe miatu dituzte... baina, era berean, estatuaren errepresioaren aurrean, ikasleen borroka hedatu egin da beste unibertsitate batzuetara.

Enegarrenez, turkiar Estatuaren izaera faxista salatzen dugu, oraingoan herriaren zapalkuntza iraunarazteko estrategikoa den hezkuntzan zuzeneko kontrola bermatu nahi baitu. Ez da lehenengo aldia postu garrantzitsuetan bere agenteak kokatzen dituela Turkiak, zuzeneko kontrol horren bitartez, disidentzia txikiena ere suposa dezakeen edonor atxilotu eta isiltzeko.

Hezkuntza estrategikoa da, baita aske izan nahi duen herri batentzat ere. Ezaguna da Kurdistango askapen mugimenduaren hazia turkiar unibertsitateetan jaio zela, ezinegonez betetako gazte belaunaldi batek iraultzaren bideari ekin baitzion bertan. Haien zapalkuntzaren kontzientzia hartzea, antolakuntza esperientziak, errebeldia elikatzea formakuntza ideologiko eta politikoaren bitartez... asko izan ziren unibertsitateetan jasotako irakaspenak ezarritako kurrikulumetik harago.

Herriaren beharrei erantzungo dien hezkuntza sistemak soilik bermatuko du herriaren etorkizun askea. Eta egun hauetan Bogaziçi eta beste unibertsitateetan aurrera daramaten borrokan horren alde ere ari direla ulertzen dugu Askapenatik. Herri askerik ezingo baita eraiki estatu zapaltzailearen interesei erantzungo dien hezkuntza sistematik.